Co słychać?

No i przeszedł! No już prawie… Przeszedł dziad jeden, szybciej niż bym chciała. Zamieszał, narozrabiał, plany pozmieniał, różnych celów nie pozwolił zrealizować, a teraz śmieje mi się w twarz i praktycznie macha na pożegnanie.

2019, bo o nim mowa, był bardzo niespodziewany i zaskakujący. Po raz kolejny przekonałam się, że „nigdy nie mów nigdy”.

Kiedy rozpoczynał się 2019 rok pragnęłam więcej i szybciej, bo dam radę, bo kto jak nie ja? Już w połowie zrozumiałam, że o kant stołu to wszystko i jeśli nie nauczę się równowagi w życiu to się wykończę. Musiałam z czegoś zrezygnować. Zrezygnowałam z blogu. Świadomie odpuściłam.

Praca, zwiększająca się ilość zleceń i reklama zajmowały coraz więcej czasu. Domowe obowiązki zaczęły przygniatać. A dzieci? Echhhh…Szkoda gadać… Do tego dochodziły wyrzuty sumienia i postanowienia poprawy, a kolejnego dnia znowu błędne koło. Macie tak? Chcecie coś naprawić i staracie się jeszcze bardziej, a im bardziej się staracie tym mniej Wam wychodzi, bo coś spieprzycie po drodze i trzeba zaczynać od nowa. No ja tak mam conajmniej od pół roku. Dlatego chwilę mnie tu nie było, nie chciałam pisać tylko o tym jak mi źle i jaka sfrustrowana się czuję, bo choć uśmiech na twarzy to w głębi przygnębienie. Po drodze działo się dużo różnych rzeczy. Szczęśliwych, jak wiadomości o ciążach znajomych czy fajne wakacje. Jednak w 2019 miałam możliwość przeżyć kilka smutnych chwil i chyba jeszcze nie do końca się po nich otrząsnęłam. Głupie to trochę, że stara baba a tak przeżywa, ale widocznie niektóre rzeczy trzeba trawić dłużej.

Dwa tygodnie temu – jadę autem. Śpiewam jakąś piosenkę. Patrzę przed siebie. Przez chmury próbuje przedrzeć się promień słońca. Wręcz walczy. Obserwuję śpiewając dalej z zamysłem, że przegra ten promyk, bo przecież chmury wiszą nad miastem od trzech dni tak ciężko, że prawie można je dotykać, kiedy się stanie na palcach. I w momencie kiedy w radiu piosenka jest w kulminacyjnym punkcie (wiecie, kiedy piosenkarz głośno śpiewa a potem robi taką pauzę i zaczyna śpiewać dalej 😉 ), promień przedostał się i walnął mi prosto w oczy tak mocno, że mnie oślepił. „O skubany” pomyślałam sobie i założyłam okulary przeciwsłoneczne. „To się nazywa walczyć z niemożliwym a na koniec oślepić swoją zajebistością.” Uśmiechnęłam się i poczułam, że KODmama nie może odpuścić. Pozwoliłabym jej umierać powoli w czeluści cyberwszechświata czy tam otchłani zapomnienia – skoro już tak górnolotnych określeń się trzymam 😛

Dziś – dostałam wiadomość: „Ej, jestem rozczarowana i załamana. Wchodzę na kodmamę- a tu nic.”

No i jest impuls. Jak jest impuls to jest działanie. Usiadłam i napisałam parę słów pierwszy raz ok kilkunastu dobrych tygodni…

Już słyszę. Idzie. Szura przydużymi butkami. Otwieram drzwi i patrzę. Jego czapka z pomponem jest tak wielka, że spada mu na oczy. Poprawia ją i mnie dostrzega. Stoję na progu w grubym swetrze, dresach i rozczochranym kokiem, z kubkiem ciepłej herbaty w rękach i zastanawiam się czy się uśmiechnąć czy trzasnąć drzwiami jak najszybciej. Młody czyta mi w myślach, pociąga nosem by zagrać mi na instynkcie macierzyńskim… Eeeech. Pomachałam ręką żeby się pośpieszył bo zimno leci do domu. „Witaj 2020 roku. Chodź, wytrę ci nosek, a potem postaramy się ze sobą zaprzyjaźnić.”

Już teraz, w listopadzie życzę Wam szczęśliwego Nowego Roku, bo ja w 2020 jestem myślami już od jakiegoś czasu. :*