Tęsknię

Od miesiąca jestem w domu z dziećmi. Najpierw rozchorowały się one – oczywiście po kolei a nie wszystkie na raz 😉 – a potem zaczęłam chorować ja. Szczęście w nieszczęściu, mnie zaczęło łapać, kiedy Dawidek wychodził już na prostą, zatem nie miałam wyrzutów sumienia, że nie opiekuję się dziećmi jak powinnam. Zwyczajnie leżałam w łóżku i spałam. Zresztą z temperaturą 38,5 C nie miałam siły nic innego robić. Teraz po 2-óch tygodniach mogę powiedzieć, że czuję się w miarę ok. Został mi jeszcze kaszel… Od tego kaszlu zacznę też mój wpis.

Kilka dni temu, w dniu kiedy zamknięto szkoły – kaszlnęłam. Na zakupach. W sklepie. Chora już nie byłam, wiadomo jednak, że pozostałości mogę odkrztuszać nawet do miesiąca po chorobie. Może w innym czasie nikt by na mnie nawet nie zwrócił uwagi, jednak teraz przy tym co się wyprawia na świecie, część ludzi w sklepie zabijała mnie wzrokiem, a druga część psioczyła i burczała pod nosem, że jak chora jestem to mam siedzieć w domu. Każdy patrzy na siebie jak na potencjalnego mordercę. Dzisiaj wychodząc na zakupy i wiedząc w jaką ludzie wpadli paranoję, zastanawiałam się, czy uda mi się kupić coś na obiad. Czułam się jak wychodzący na łowy myśliwy. Upolowałam cytrynę i 6 ostatnich ziemniaków. Szaleństwo. Pani przy kasie powiedziała, że jest gorzej niż przed świętami Bożego Narodzenia. Sytuacja wymuszona – wiadomo. Nie każdy ma zapasy w domu – ja suchy prowiant mam zawsze, tak jestem nauczona. Jednak nie czuję potrzeby kupowania jeszcze więcej. Potrzebuję jedynie świeże owoce i warzywa. Mam świadomość, że wszystko ma swój termin przydatności. Mam nadzieję, że Ci co wychodzą z pełnymi koszykami – zjedzą wszystko, nie zmarnują i nie wyrzucą. Dzisiaj owinęłam się chustą i starałam się nie kaszleć 😉 Zatem wzrok ludzi był o wiele łaskawszy 🙂 Potem w domu opowiadałam mężowi jaki nadal jest armagedon (myślałam, że po kilku dniach ludziom przejdzie i Ci co już wykupili wszystko co można, dadzą żyć normalnie tym co nie świrują).

Po obiedzie, przy zmywaniu poczułam jakiś taki smutek i tęsknotę… Dziwne to było. Spojrzałam na moją szarańczę i zaczęłam zazdrościć im tego beztroskiego czasu. Prawdopodobnie nawet nie będą pamiętać, że świat szalał z powodu jakiegoś wirusa. Bawią się i śmieją. Chwilę pomyślałam o tym jak człowiek sam biegał, nie przejmował się pracą i rachunkami. Nie wiedział co to polityka i kto obecnie rządzi krajem i jaki to ma wpływ na teraźniejszość i przyszłość. U babci piło się mleko prosto od krowy i jadło nieumyte owoce z drzew. I najważniejsze – nie było pandemii.

-Mamooooooo! Kiedy obiad??? ; -Jak się ugotują ziemniaki!!!! Pamiętna balkonowo – podwórkowa wymiana zdań, i każdy kurde wiedział kiedy ugotują się ziemniaki. Żyłam w pięknych czasach, kiedy na domofonach były wypisane nazwiska, nikt nie słyszał o kleszczach i jak się nie miało co robić, to szło się na dwór a tam zawsze spotkało się kogoś znajomego na trzepaku. Fajnie było. Chyba łatwiej… Na pewno wolniej.

Szkoda, że jak jest się młodym, człowiek nie potrafi docenić jaki piękny jest to czas. A może teraz tak nie jest? Czy w dzisiejszych czasach, świat dzieci i młodzieży wygląda podobnie jak kiedyś mój? Tak beztrosko? Wesoło? Tak słonecznie i o zapachu zrywanych jabłek i mirabelek z drzewa? Tęsknię za tym. Nawet za prostymi rzeczami jak „magicznie” poskładane czyste ubrania w szafie i obiad na stole bez stania ponad godziny przy garnkach. Jak pójście do szkoły i napisanie sprawdzianu a nie płaceniu rachunków.

Kiedyś koleżanka powiedziała, że ona nigdy nie chciałaby wrócić do tych czasów, bo jako dorosła sama o sobie może decydować i robić co chce. Ma swoje pieniądze i nie musi się niczym innym martwić. Zgadzam się. Są to nieodzowne plusy dorosłości. Jednak kiedy ostatnio chorowałam i już pod koniec drugiego dnia pomimo osłabienia i temperatury musiałam iść pozmywać, poskładać suche a wstawić nowe pranie, umyć i ululać dzieci – marzyłam o tym by choć na chwilę cofnąć się w czasie. By być z powrotem „Karolinką z Gogolina”, która rumieni się kiedy dziadek to śpiewa. Od tego czasu wiele przeszłam, a przy tym co dzieje się na świecie, moja tęsknota za beztroskimi dniami przybrała na sile. Chcę wiosny i ciepła, słońca potrzebuję, jak i szumu liści na drzewie oraz śpiewu słowika gdzieś na mazurskim polu. Chwili ciszy i spokoju. Czy da się jeszcze mieć w dorosłym życiu trochę spokoju ?

Ech, idę spać – jutro trzeba wyruszyć na kolejne łowy. Może tym razem uda mi się złowić pudełko ryżu? Całe szczęście, że coś mnie tknęło i tydzień temu, przed tym całym armagedonem kupiłam pakę papieru toaletowego… 😉 Ma się tego nosa 😉 😀 😛