Komunikatory

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Gadu-gadu, świat zawirował. Telefonu jeszcze nie posiadałam, więc rozmowa nie przez telefon stacjonarny była niesamowitą opcją. Jako pokolenie wielu przełomów, wielu nowości, jako pokolenie zmian technologicznych, pamiętamy jak wyglądało kiedyś życie…

Trzepak i plac zabaw i boisko było najlepszym komunikatorem. Zawsze znalazło się tam koleżanki i kolegów. Stacjonarne numery telefonów pamiętało się do wszystkich. Nie umawiało się na wizytę 3 tygodnie wcześniej, tylko szło się od razu. A jak się kogoś nie zastawało, to wracało się do domu i szło się za pół godziny.

Więc w 2000 roku, kiedy jednak większość z nas komputery w domu już miała, (dostęp do internetu jako taki też), to rozmawianie z kimś z możliwością nie wychodzenia z domu było czymś w rodzaju kontaktem z zaświatami 😉

Dzisiaj wszystko ewoluowało. Niestety w mojej opinii w złą stronę.

Trzepaki i place zabaw puste. Ciężko jest zapamiętać swój własny numer telefonu, a co dopiero innych. Można umawiać się z kimś miesiąc wcześniej, a i tak coś, gdzieś, ktoś nie tak, nie siak i dupa.

Byłam kiedyś z dziećmi w centrum handlowym na lodach. Siedzieliśmy przy stoliku a koło nas grupa młodzieży w wieku 13-16 lat. Ani jedna osoba nie odzywała się – wszyscy wpatrzeni w telefony. Myślałam, że przeglądają „fejsbuki” czy inne czorty, gdy w pewnym momencie troje z nich zaczęło się śmiać i komentować, co któryś z nich napisał. Okazało się, że oni siedząc obok siebie, rozmawiają ze sobą na komunikatorze… Otworzyłam oczy, przysłowiowa kopara mi opadła i siedziałam taka rozdziawiona zastanawiając się, o co chodzi? Dlaczego przebywając ze sobą, zwyczajnie nie rozmawiają? Nie śmieją? Nie żartują? Nie wydurniają? Jak nie teraz to kiedy? Czemu wszelkie emocje, mimika i ekspresja zostały zastąpione ikonkami?

Podzieliłam się spostrzeżeniem z kilkoma ludźmi.

Koleżanka nauczycielka opowiedziała: ” Karola… Kiedyś na przerwie to był szum, gwar, często nie było słychać co do siebie mówimy – pamiętasz? ( Pamiętam. ) Teraz jest cisza na korytarzu jak makiem zasiał. Wszyscy siedzą przy ścianach i jak zombie wpatrują się w te telefony i świata poza tym nie widzą. Kończy się przerwa – zombie ożywa na lekcję, a potem znowu to samo.” Byłam w lekkim szoku. No bo jak to? To w szkole też nie ma życia tylko komunikatory?

Kolega wykładowca na uczelni opowiedział: ” Pytam się studentów – dlaczego? Dlaczego siedzą na telefonach zamiast szukać emocji, głosu i dotyku w realnym świecie. Wiesz co mi odpowiedzieli? ( Nie wiedziałam. ) Powiedzieli, że normalna rozmowa jest nie efektywna. Jak rozmawiają przez komunikatory, mogą robić kilka rzeczy na raz: iść, oglądać coś czy jeść. ”

Ja się pytam gdzie my zmierzamy skoro młodsze pokolenie uważa, że rozmowa i realne życie jest nie efektywne?

Nie mówię, że ja nie korzystam. Nie mówię, że czasami widzę u siebie ten sam problem. Jednak jak jest tylko okazja i możliwość spotkania się ze znajomymi czy przyjaciółmi, telefon gdzieś tam jest, ale rozmawiamy, korzystamy z możliwości obcowania ze sobą, patrzenia na nasze twarze, ogadywania prawdziwych emocji jakie siedzą w rozmówcy.

Komunikator fajna sprawa. Tylko bardzo łatwo jest tam oszukiwać innych, a przede wszystkim samego siebie… Kiedy ktoś pisze, że jest wszystko super i wysyła uśmiechniętą minkę, w rzeczywistości może właśnie płakać i potrzebować zwykłego przytulenia, którego emotka „przytul” nie zastąpi… Piszemy: „Nie odzywaj się do mnie, daj mi spokój”, a tymczasem pragniemy odzewu. Miłość chowamy za „No przecież nic już do ciebie nie czuję”, a wiemy, że jest inaczej… W realnym świecie to widać. Dlaczego zatem chcemy schować nasze emocje? Bo jest łatwiej.

Ja się na to nie godzę. Chcę żyć w realnym świecie.