O miłości słów kilka

Od jakiegoś czasu piszę ze znajomym, o życiu, o pracy i dzisiejszych czasach, o miłości… Zebrałam kilka fragmentów w jedną całość…

ON : „Byłem na koncercie z rodzicami, trwał około 2 godzin z groszami, wychodząc spotkaliśmy moją koleżankę z liceum, z nowym partnerem, więc poszliśmy na drinka. W trakcie wieczoru koleżanka, opowiedziała bliżej co u niej. W skrócie związała się z gościem, który był skończoną kanalią, a na początku był oczywiście idealny.  Szarmancki, czuły, opiekuńczy, troskliwy. Po roku nagle coś zmieniło się. Jakby Doktor Jekyl i Mr Hyde :p Zaczął ją kontrolować, ograniczać itd. Skończyło się na tym, że facet wyprowadził się. Ona długo starała się pozbierać. Spotkała wtedy dawnego kolegę z klasy – chłopak który zawsze do niej smalił cholewy. Pojawił się i pomógł jej przetrwać najgorszy okres. Jak sama to określiła, to co ich łączy to nie jest jak pierdolnięcie z nieba, to jest raczej jak książka, która na pierwszy rzut oka nie powala, ale jak ją zaczynasz czytać to chcesz więcej i więcej. W końcu czuje się kochana, a to widać po kobiecie kiedy tak się czuje. Ma wtedy ten fajny wyraz twarzy, nawet kiedy mężczyzny nie ma przy niej 🙂 Powiedziała mi na sam koniec, że ona woli taką książkę niż najlepszy romans, bo wie, że ma gościa który stara się i mu zależy, oczywiście robi błędy, ale kto ich nie robi. Jak wracaliśmy do domu to tak myślałem o jej słowach i ma rację… jak Ty myślisz?”

JA: „Czy po rozwodzie, czy po tylu przeżyciach i takiej świadomości jaką posiadasz o drugim człowieku, można dostać „pierdolnięcia z nieba”? Kuźwa…serio w to wątpię. Jeszcze kilka lat temu w to wierzyłam, ale teraz mam wrażenie ze całe „zakochanie” to tylko burza nastoletnich hormonów, które specjalnie tak napierdzielają w tym wieku, by jak najszybciej zaciążyć i nie dopuścić do wyginięcia gatunku. Dlatego już od dawna jestem tego zdania co Twoja koleżanka… Oczywiście jako kobieta wychowana na bajkach Disneya, gdzieś tam mam w głowie wbite, że może istnieje taka romantyczna miłość, ale logika zaraz puka się po czole i wywraca oczami… Wiem co koleżanka (polubiłam ją – ma dobre porównania 😀 ) ma na myśli mówiąc o książce – oczywiście, że ma rację. Przykro mi, że musiała przez to wszystko przejść. Jednak jak widać nic się nie dzieje bez przyczyny… Został zapisany i skończony rozdział i przeszła do następnego. Bez niego ten nie był by taki, albo i nigdy by nie doszła do niego. Udało jej się, cieszę się bo jest przykładem, że się da.”

 

ON: „….co do bajek Disneya – każdy z nas wychowany jest na nich i wizji księcia z bajki, idealnej kryształowej miłości, pioruna z  jasnego nieba. Do tego telewizja karmi nas takimi historiami, po to aby łatwiej nam się żyło. BTW. Zauważyłem jedną zależność – jak pojawiały się kolejne części Greya, wyobrażenie kobiet zmieniało się. Ten rycerz z bajki, stawał się kontrolującym maniakiem, który umie dobrze zerżnąc w dupę tak, że sąsiedzi słyszą… Oczywiście zbiegło się to wszystko z trylogią Pokolenia Ikea i nagle zrobił się w pewnym momencie klops, bo obraz księcia został zastąpiony obrazem ruchacza. Nie mniej doceniam i szanuję, każdą kobietę, która podobnie jak i moja koleżanka, mając pewien bagaż doświadczeń, same mówią, że wolą książkę która ma 500 stron, niż nowelę na 50 stron i lepiej poznawać się przez lata, niż mieć pierdolnięcie, które potrwa 4 – 6 miesięcy a potem chuj w bombki strzelił. Cieszy mnie, że i Ty masz takie podejście, bo tzn. że jest takich kobiet więcej i nie umrę sam w samotności.”

 

JA: „Gray to jedna z najgorszych książek jakie w życiu czytałam – przeczytałam ją w locie, czyli jedną stronę na 10. Dno i szlam i jeszcze 5 kilo mułu. Nie mam pojęcia jak kobietom może się to podobać. Wyobraźnia wyobraźnią, ale takie coś? Przystojny, bogaty, ale lekko skrzywiony psychicznie, co oczywiście daje się naprawić. Daje się go zmienić i on się zakochuje… weź bo rzygnę tęczą. Ja wiem, że zazwyczaj marzy się o tym, czego się nie ma… Ale to już wolę bajki Disneya. Pokolenie Ikea, to też ciekawa sprawa… Jakoś wszyscy wiedzieli, że tak jest, jak on pisze, ale chyba doszło do większości dopiero teraz. Faceci to mamisynki, wysyłający zdjęcia swoich fiutów laskom i w zasadzie to tyle co mogą zaproponować od siebie, a laski to wysylikowane lale, które idą się bzykać do kibla w dyskotece, a potem zdziwione, że nie dostały pierścionka zaręczynowego. Ja się pytam gdzie jest ten środek? Ta normalność, w której chciałabym wychować dzieci? Szkoda mi ich – za te 10, 20, 30 lat domyślam się że będzie jeszcze gorzej… Jak mam ich przygotować i pomóc? Gray i Ikea to kijowi nauczyciele…”

ON: „Wiesz popularność Pokolenia Ikea oraz trylogii Greya, dowodzi jednego, że ludzie tego potrzebowali, że ktoś musiał wyciągnąć te trupy z szafy. Historia Grey’a jest ckliwa i taka totalnie nie realna, takie współczesne Pretty Woman, tylko z całym szacunkiem Julia Roberts i Richard Gere to klasa w sobie 😉 To dla osób, które chcą wierzyć, ze miłość przenosi góry + on zmienia się dla niej, a to wszystko nie musi być okraszone nawet dozą romantyzmu – wystarczy stojąca fujara i seks. Ostatnio czytałem najnowszą część Pokolenia Ikea, byłem także na wieczorze z Piotrem Czarnym i powiem, że przemiana jaką zrobił w swoich książkach, pokazuje że chyba wszyscy na tym świecie Tindera, szybkiego seksu, relacji bez uczuć, lub uczuć nietrwałych, pogubiliśmy się jako ludzie i zapomnieliśmy o tym co najważniejsze – dobro, bliskość i bezpieczeństwo. Przyznaje się, jestem fanem oglądania Instagrama, jest to taka nowoczesna wersja świerszczyka – na dobrą sprawę facet nie musi się wysilać i na odwrót wszystko tam znajdzie… Zmierzam do jednego – świat konsumpcjonizmu spowodował, że w moim odczuciu zbyt łatwo kogoś skreślić, nie dać szansy sobie itd. lepiej powiedzieć okej i wrócić do klikania na Tinderze, bo przecież tam tyle pokusy czeka na każdym rogu… Niezmiennie uważam, że nie nadaje się na te czasy i ja chcę wrócić do średniowiecza, może był bym już umierający lub na wojnie bym zginął, ale przynajmniej byłoby to bardziej realne wszystko ;-)”

JA: „Kiedyś było jakoś fajniej… Trzeba było się nachodzić żeby sobie miłość wyhodować, dzisiaj nie ma na to czasu, albo inaczej – ludziom szkoda na to czasu, bo wolą ze srajfonami chodzić przed gębą. Ja bym pochodziła… do kina i teatru, i na spacer wkoło jeziorka… Pochodziłabym tak jak na amerykańskich filmach (tak, bo to teraz tyko na filmach można zobaczyć!!!! ), ludzie chodzą, karmią kaczki w Central Parku, albo patrzą na Brooklyn Bridge nocą… Bez cienia myślenia o bzykaniu. Pochodziła bym za rękę…… W tych czasach bzykanie jest na już – klik klik i już. Chcą zaczynać od dupy strony i dziwią się, że na dupie się kończy.”

ON: „To nie jest śmieszne, to jest tragiczne 😛  Jeszcze nigdy tak łatwo nie można było poznawać ludzi jak teraz. Mamy internet, nieograniczone możliwości, poznawania nowych osób, a tak trudno trafić na kogoś, no cóż po prostu wartego szacunku i czasu… Najcenniejsze co można dać drugiej osobie to czas, bo tego nam nikt nie odda. Czy warto czekać kolejne lata?A jeśli znowu się nie uda? Nie chcę też wracać do tego co było wcześniej, czyli po 3 – 4 spotkania towarzyskie w tygodniu na zasadzie spontanu i bycia mega otwartym na inne osoby, szukając przylądka radości i spokoju…

Powiem Ci, że mnie to przeraża, to szukanie, te rozmowy, to ciągłe wałkowanie, próba otwierania się na kogoś. Noż kurcze jak w średniowieczu chłop chciał poznać dziewkę to siadał na konia i zapindalał 2 – 3 dni do sąsiedniej wioski, aby poznać kobietę, a nie teraz cwaniak otwiera se tindera, badoo, sympatie jak posrany katalog IKEI, lewo prawo, góra dół i spodnie w dól… tak mi się zrymowało :P”

JA: „Nigdy nie będzie idealnie. Uważam że najlepszy związek jest tam gdzie facet jest głową a kobieta szyją, pod warunkiem wzajemnego szacunku i próby uczestnictwa w każdym aspekcie życia drugiej osoby. Wypełniają się i pomagają nawzajem. Wiadomo, że kiedy pojawia się dziecko to matka z nim jest, ale później wychowywaniem zajmują się oboje, oboje pracują, oboje mają domowe obowiązki, oboje uczestniczą w życiu rodzinnym, oboje mają swoje dodatkowe zajęcia …Bo się da, tylko trzeba chcieć… Czy to tak dużo aby dać tyle od siebie?”

 

Kochajcie się każdego dnia… nie tylko dzisiaj, nie na pokaz, nie na kilka chwil a na zawsze… :*

K.