Wróbel.

Zacznę dość nietypowo:

Kto to jest patriota? Z definicji – człowiek kochający swoją ojczyznę, gotowy dla poświęceń dla niej. A w rzeczywistości? W dzisiejszych czasach w Polsce chyba za największych patriotów uważają się kibice piłki nożnej, narodowcy i rasiści. Jednak tak naprawdę z patriotyzmem nie mają nic wspólnego.

Kiedyś sama zastanawiałam się czy jestem patriotką. Wyjechałam z kraju za granicę do pracy, psiocząc pod nosem, że nareszcie wynoszę się z tego PRL-u. Po 2-óch latach wróciłam cała szczęśliwa i w skowronkach. 🙂 Oczywiście za chwilę spadłam na ziemię z dość mocno potłuczonym tyłkiem, jednak wiedziałam, że niezależnie od tego kto będzie rządzić ( w sensie partii politycznej), jak dziurawe będą drogi, jak niesprawiedliwe będzie prawo i nadmierna biurokracja – kocham swój kraj. Jestem patriotką.

Kiedyś w grupie znajomych zostałam wyśmiana, kiedy został poruszony ten temat. Jednak każdy ma prawo mieć swoje zdanie. Ja kocham Polskę – nie wstydzę się tego powiedzieć. Nie chciałabym mieszkać nigdzie indziej. Pomimo pogody w kratkę, pomimo kolejek do lekarza na 2020 rok, pomimo cyrku na Wiejskiej – tu jest mi dobrze.

Oczywiście, że raz po raz psioczę w jakim mało ogarniętym kraju żyję, ale wystarczy, że wyjadę się na kilka dni za granicę – przechodzi mi jak ręką odjął. Kiedy wracam, jestem najszczęśliwsza na świecie. Tym razem było tak samo.

Turcja – palmy, codziennie słońce i błękitne niebo, wskaźnik termometru na 29-ciu stopniach, morze w pięknym błękitno-lazurowym kolorze a do tego można do niego wejść i nie odmrozić sobie kostek. Z plażą trochę gorzej, bo kamienie są lekko upierdliwe i zamki się rozlatują. Turcy uśmiechnięci i mili, podrywają tylko samotne kobiety. 😉

W hotelu ładnie i czysto. Fakt, że odkryłam jakieś zwierzątko dwa dni przed wylotem, które tak jak szybko wypełzło spod naszego łóżka, tak samo szybko wpełzło z powrotem, nie zmienia mojej oceny. Chyba bym się zdziwiła, gdybym niczego nie zobaczyła, a że dzieciństwo na wsi, u babci na Mazurach spędziłam, nie zrobiło to na mnie aż takiego wrażenia. Może i czułam się lekko nieswojo wiedząc, że pod łóżkiem jest 10 cm, czarny robal, ale lepszy karaluch pod łóżkiem niż ptasznik na głowie, prawda? 😉

Jedzenie urozmaicone, jednak moim zdaniem robione na ilość nie jakość. Jadłam dużo warzyw i owoców, niektóre dania były smaczne, jednak większość (mam na to kolokwialne określenie) „dupy nie urywała”.

Hotel nastawiony na rosyjskich turystów. Byliśmy jedynymi Polakami. Był ktoś z Kazachstanu i Litwy jeszcze. Tomasz powiedział, że jak był w tym hotelu 20 lat temu to byli sami Niemcy. Ja się zaśmiałam, że po 20 latach Niemcy mają Turcję u siebie, to i po co mają tutaj na wakacje przyjeżdzać. 😉 😀 Jednak dzięki tej sytuacji widać jak świat się zmienia.

Zatem przez 11 dni ze względu na jasną karnację i blond włosy błędnie zakładali, że również jesteśmy Rosjanami. Kiedy odzywałam się po angielsku, że nie rozumiem, wtedy się zaczynało. A skąd? A jak? A czemu? 🙂 Jakby Polacy na wakacje nie jeździli. Widocznie krajanie wybierali inne hotele. Dzieci nie miały barier językowych, bawiły się ze wszystkimi kto był chętny do zabawy 🙂

Kiedy jechaliśmy taksówką na lotnisko, ukazała się ta „pozahotelowa” Turcja. Gorąco, za gorąco, wypalona słońcem roślinność, która nawet na osiedlach mieszkalnych była zaniedbana. Smutny, pustynny widok z palmą w tle. Później ukazały się srogie góry, a taksówkarz powiedział, że na szczytach jest jeszcze śnieg. Jak pisałam we wcześniejszym poście – tyle z mojego zwiedzania.

Mam nadzieję, że kiedyś wrócę i będę mogła zwiedzić i zobaczyć „pozahotelową” Turcję i okaże się ona ciekawsza niż piach, kurz, skały i góry. Widzieliście i zwiedziliście więcej? Dajcie znać co warto zobaczyć.

Niespodzianką podczas urlopu okazały się wróble.

Były. Ćwierkały. Latały. Dawno w Polsce ich nie widziałam i nie słyszałam, może dlatego, że moje dzieci zagłuszyłyby nawet wybuch bomby nuklearnej. A tam szarańcza uciekała do basenu i przez te 30 sekund zanim wszystko ogarnęłam na leżaku i biegłam za nimi, słyszałam wróbelki. Po kilku dniach, kiedy standardowo zaczynałam tęsknić za krajem, zamykałam na chwilę oczy i starałam się zignorować wszechobecne „zdrastwuj tie everywhere” to słyszałam tylko szum morza i ćwierkanie wróbli. Chociaż na chwilę byłam z powrotem w swoim kraju, gdzie jest zielono, są wzgórza i góry, gdzie są jeziora i stawy, gdzie jest morze i piaszczysta plaża, gdzie nie spotkałam jeszcze nigdy karalucha, gdzie jest najlepsze jedzenie na świecie, ludzie szaleni i nie zawsze uśmiechnięci… Ale swoi. Taka już jestem. Urlop urlopem, ale ja patriotka jestem. Kocham swój kraj.

Bo wszędzie dobrze ale w domu najlepiej, prawda? 🙂