Dzieci i ich powiedzenia.

Sytuacja sprzed kilku lat. Ola miała 2 latka. Jesteśmy na spacerze i mamy przejść koło naprawdę wielkiego psa za ogrodzeniem. Nie znam się na psach… taki wielki, jak na kreskówkach, z beczką przywieszoną na szyi. Ola lekko panikuje. W sumie też czuję się nieswojo. Tłumaczę Oli, że pies jest za ogrodzeniem i nic nam nie zrobi, a szczeka tak strasznie głośno, bo nas nie zna. Widzę, że Ola łamie się w środku…

– No chodź Ola!  – wołam

Mała w końcu zamyka oczy i idzie… Stoję i patrzę ze skrzywioną miną bo nic mądrego nie przychodzi mi do głowy, więc pytam.

– Oluś, a dlaczego zamknęłaś oczy?

– Żeby mnie pies nie widział.

Wszystko się zgadza. Moja logika jest strasznie płaska…a powinna być trójwymiarowa 🙂